DLA PACJENTA

Myślisz o podjęciu psychoterapii, ale nie wiesz, jak wygląda sam proces bycia w psychoterapii? W tym artykule odpowiem na pytanie, jakie zasady obowiązują w psychoterapii ? Wpis ten odnosi się do indywidualnej psychoterapii psychodynamicznej.

Niezależnie od tego, jakie zakłócenie naszego życia psychicznego chcemy leczyć, w psychodynamicznej psychoterapii indywidualnej obowiązują podobne zasady. Na początku należy zaznaczyć, że indywidualna psychoterapia psychodynamiczna jest wskazana w leczeniu zaburzeń nerwicowych, zaburzeń osobowości, zaburzeń odżywiania. Wskazana jest również w pogłębionej psychoterapii uzależnień po odbytym już leczeniu odwykowym lub też w psychoterapii zaburzeń z pogranicza psychoz. Pacjentami są osoby zarówno dorosłe jak i niepełnoletnie. Opisane tutaj zasady odnoszą się do pracy z osobami dorosłymi i młodzieżą od 13 roku życia. Psychoterapia młodszych dzieci w większym stopniu zawiera elementy zabawy i częściej wiąże się z zaangażowaniem opiekuna.

Sam proces psychoterapii rozpoczyna się zawsze kilkoma spotkaniami konsultacyjnymi. W tym czasie pacjent przedstawia problem, z którym się zgłasza. Psychoterapeuta pyta o kontekst pojawienia się objawów, ogólną sytuację życiową pacjenta, ważne momenty rozwojowe z historii życia. Dopiero po etapie konsultacji psychoterapeuta tworzy wstępną diagnozę, przedstawia możliwości pomocy. Pacjent z kolei w czasie konsultacji dowiaduje się, jak w przybliżeniu wygląda kontakt z psychoterapeutą. Dopiero wtedy można rozmawiać o możliwościach rozpoczęcia procesu psychoterapii.

Psychoterapia psychodynamiczna indywidualna to praca sam na sam z psychoterapeutą. Wbrew powszechnym opiniom, obecnie rzadko odbywa się na kozetce, w zdecydowanej większości przypadków pacjent razem z terapeutą siedzą w fotelach lub na krzesłach. Najważniejszym czynnikiem leczącym i umożliwiającym kontynuowanie psychoterapii pomimo wielu trudności jest właśnie relacja terapeutyczna.

W trakcie sesji pacjent mówi o własnym cierpieniu związanym z chorobą, o sprawach, które teraz lub w ostatnim czasie zajmowały jego uwagę, przedstawia swoje rozumienie różnych sytuacji. Psychoterapeuta zachęca też do opisywania swoich myśli, uczuć, fantazji, które pacjentowi wydają się mało ważne. Pacjent może opowiadać ponadto o swoich snach z ostatnich dni lub z odległej przeszłości, które zapadły mu w pamięć. Co charakterystyczne również, to pacjent zawsze zaczyna sesję od tego, co w danym momencie jest dla niego znaczące. Wszystko to pozwala psychoterapeucie na poznanie świata wewnętrznego pacjenta, jego zakłóceń i pomoc pacjentowi w ich dostrzeżeniu. Umożliwia to bowiem zmianę wewnętrzną, która stanowi niezbędny warunek wyleczenia.

Psychoterapeuta, w przeważającym czasie sesji, odzywa się mało. Zazwyczaj słucha, ale jego główna rola polega na integrowaniu wszelakich przeżyć, konfliktów pacjenta. Dopiero dzięki temu może stymulować refleksyjność  pacjenta, która umożliwi mu w dalszej perspektywie leczącą zmianę.

Ta lecząca zmiana wewnętrzna w wyniku psychoterapii pojawia się stopniowo. Najczęściej w pierwszym etapie pracy pacjent czuje znaczną ulgę, bo niekiedy po raz pierwszy w życiu rozmawia z kimś o swoich problemach albo mówi o sprawach, którymi z nikim wcześniej się nie dzielił. Dzięki temu odczuwa spadek nieprzyjemnego napięcia, nadzieję na zmianę i lepsze życie. Jest to bardzo ważny moment, jednak psychoterapia to długotrwały proces. Dopiero w wyniku systematycznych sesji, angażowaniu się pacjenta, jego wytrwałości i gotowości do konfrontacji z trudnymi prawdami o samym sobie, możliwa jest zmiana przeżywania wewnętrznego w stronę wyższej dojrzałości i integracji wewnętrznej. To dopiera ta zmiana pozwala na życie wolne od lęku, depresji, w bardziej satysfakcjonujących relacjach z ludźmi.

Tak jak już wspomniano, w psychoterapii psychodynamicznej ważna jest systematyczność. Sesje terapeutyczne odbywają się raz lub częściej w tygodniu. Trwają zwykle 45-50 minut. Pacjent i psychoterapeuta zobowiązują się przestrzegać tego harmonogramu. Nawet jeśli pacjent się spóźni, sesja kończy się o wyznaczonym czasie. Jest to ważne, bo daje pacjentowi poczucie ciągłości i bezpieczeństwa. Przewidywalna relacja terapeutyczna stanowi również część procesu leczenia, o odmiennym znaczeniu w zależności od rodzaju leczonego zaburzenia.

Przez cały okres trwania psychoterapii, również jeszcze na etapie konsultacji, pacjent jest chroniony tajemnicą zawodową psychoterapeuty. Oznacza to, że wszelkie informacje, również sam fakt bycia pacjentem, nie są przekazywane osobom trzecim. Wyjątkiem jest realne zagrożenie życia lub zdrowia pacjenta, wtedy psychoterapeuta ma obowiązek w pierwszej kolejności dbać o bezpieczeństwo pacjenta. Zobowiązują go do tego odpowiednie ustawy prawne i kodeksy etyczne.

Na koniec należy wspomnieć, że koniec psychoterapii odbywa się również stopniowo, jest omawiany wspólnie z psychoterapeutą. Wyznacznikiem efektywnego zakończenia psychoterapii jest stabilna lecząca zmiana w wewnętrznym przeżywaniu, a nie jedynie ustąpienie objawów. Często pacjent w zaawansowanym etapie psychoterapii nie odczuwa już objawów, tylko pracuje nad własnym zaburzonym postrzeganiem rzeczywistości, które te objawy właśnie powodowało.

Większość dostępnych informacji odnośnie opieki nad dzieckiem skierowana jest do matek, natomiast bycie ojcem nie sprowadza się jedynie do kwestii biologicznych, ale pociąga za sobą zmiany psychologiczne i emocjonalne. Mężczyzna staje przed ważnym pytaniem: Jestem ojcem – co to zmienia ? Wielu mężczyzn ma wrażenie, że ojcostwo spada na nich nagle, ale niektórzy świadomie decydują się podjąć tę rolę.

Stawanie się ojcem to – dla dziecka, matki i pary – złożony i długotrwały proces rozwojowy naznaczony nieuniknionym konfliktem, który popycha mężczyznę do rozwoju nowych wymiarów osobowości, sposobów funkcjonowania i życia.

Ostatnio obecność ojca przy porodzie dziecka jest coraz częstsza. Można się zatem spodziewać, że sam poród staje się niezwykle istotnym przeżyciem nie tylko dla matki, ale również i dla ojca. Obserwowanie rodzącej kobiety, przeżywającej silny ból, z poczuciem, że niewiele można na to poradzić (poza tym, czego uczy się w szkole rodzenia o stadiach porodu itd.), samo w sobie jest dla mężczyzny stresujące. Skala emocji w tym doświadczeniu bywa niezwykła i nierzadko przytłaczająca. Wprawdzie narodziny są w pewnym sensie bardzo zwyczajne, ale jednocześnie zupełnie „nadzwyczajne”.

Również po porodzie ojciec musi przystosować się do nowej sytuacji podobnie jak starsze dzieci w rodzinie. W naszej kulturze rola ojca w pierwszych dniach i tygodniach dziecka polega na tworzeniu środowiska przyjaznego dla relacji matki z noworodkiem oraz opiekowaniu się matką. Jest to okres wyjątkowy, ale i szczególnie trudny, zarówno dla matki jak i dla rodzeństwa. Zanim mężczyzna odnajdzie się w nowej roli, niezwykle łatwo uruchamia się w nim poczucie odrzucenia i przekonanie o własnej zbędności; musi znaleźć w tym układzie miejsce dla siebie. Potrzeby dziecka trzeba stawiać na pierwszym miejscu, przed własnymi.

Najważniejszym zadaniem ojca, które większości mężczyzn wydaje się zupełnie intuicyjne, jest pokazywanie dziecku świata. Warto zwrócić uwagę, że matki na ogół siedzą z dziećmi lub noszą je tak, by ich twarze były zwrócone do siebie, podczas gdy ojcowie zazwyczaj trzymają dziecko zwrócone na zewnątrz. Ojcowie próbują pokazywać dziecku świat na wiele różnych sposobów i faktycznie im się to udaje. Najczęściej ojciec pokazuje dziecku świat poprzez zabawę i zabieranie na spacery.

Wszystkie powyższe myśli nie oddają jednak samego przeżycia ojcostwa, a jest to jedno z najbardziej wymagających odpowiedzialności, trudnych do opisania, przedsięwzięć w życiu mężczyzny. Ojcostwo obejmuje różne zadania praktyczne: edukację dziecka, dostarczanie mu niezbędnej stymulacji, ochronę przed zagrożeniami, zapewnianie schronienia i ciepła. By niemowlę lub dziecko mogło się rozwijać, potrzebuje znacznie więcej: bogatego kontaktu z żywym, twórczym, pewnym siebie ojcem, który wrażliwie reaguje na dziecko, cieszy się nim, potrafi stanowczo powiedzieć „nie” oraz dodać dziecku odwagi. By przyjąć taką postawę, ojciec musi polegać na własnych, przeszłych i aktualnych, relacjach, musi umieć utrzymać bliską relację z partnerką, służyć jej wsparciem i pomocą, a jeśli sytuacja tego wymaga, wchodzić w kontakt także z dalszą rodziną.

Brzozów psycholog – Prywatny Gabinet Psychologiczno-Psychoterapeutyczny znajduje się w Ośrodku Zdrowia w Rymanowie (SPGZOZ).

W okolicach miejscowości Brzozów psycholog mgr Judyta Sołtysik oferuje profesjonalną pomoc psychologiczną. Zapraszam osoby mieszkające w pobliżu miejscowości: Sanok, Brzozów, Krosno, Dukla, Iwonicz, Miejsce Piastowe, Rymanów,

Adres: Ośrodek Zdrowia (Samodzielny Publiczny Gminny Zakład Opieki Zdrowotnej w Rymanowie, SPGZOZ) ul. Piłsudskiego 2 38-480 Rymanów. Budynek Ośrodka Zdrowia znajduje się w pobliżu rynku Rymanowa.

Rejestracja telefoniczna pod numerem telefonu: 697 511 360 lub adresem e-mail: psycholog. rymanow@gmail.com

Prowadzę konsultacje psychologiczne, pomoc psychologiczną i psychoterapię osób dorosłych, młodzieży i dzieci w wieku szkolnym. Oferuję profesjonalne usługi psychologiczne osobom zmagającym się z aktualnymi kryzysami życiowymi oraz zmagającymi się z zaburzeniami lękowymi, depresją, bezsennością, trudnościami w relacjach, zaburzeniami psychosomatycznymi, zaburzeniami stresu potraumatycznego.

Pracuję indywidualnie z osobami dorosłymi i młodzieżą. W przypadku pomocy psychologicznej osobom niepełnoletnim w trakcie wstępnych konsultacji uczestniczy rodzic, który również w trakcie pracy terapeutycznej ma możliwość konsultowania na bieżąco przebiegu terapii z psychoterapeutą.

Pomoc psychologiczna jest krótkoterminową formą pomocy, skierowaną do osób doświadczających aktualnych kryzysów życiowych, związanych z zewnętrzną sytuacją. Często jest to szczególnie bolesna żałoba, objawy stresu po doświadczeniu lub byciu świadkiem zdarzenia traumatycznego, przewlekła i długoterminowa choroba somatyczna, i inne nagłe trudne zdarzenia życiowe.

Pomoc psychologiczna pozwala na nowo uaktywnić nasze sposoby radzenia sobie, ułatwia zintegrowanie trudnego doświadczenia  z naszym dotychczasowym postrzeganiem siebie i rzeczywistości.

Psychoterapia psychodynamiczna jest długoterminową metodą leczenia różnego rodzaju zaburzeń naszego życia psychicznego, w której, dzięki regularności rozłożonych w czasie spotkań z psychoterapeutą, możliwe jest poznanie przyczyn doświadczanych trudności osadzonych głęboko w strukturze osobowości pacjenta i stopniowe modyfikowanie tych przyczyn z pomocą psychoterapeuty.

Już na początku leczenia i w jego trakcie pacjent jest informowany o niezbędnej aktywnej i zaangażowanej postawie wobec odbywanego leczenia, oraz że sama psychoterapia jednocześnie wymaga wysiłku i cierpliwości, a w zamian daje możliwość zmian naszego samopoczucia na co dzień.

W tym artykule dowiedzą się Państwo, co robić, żeby nie pomagać w graniu? Jak pomóc hazardziście, który jest nam bliską osobą? Pomocni w wyjściu z często skomplikowanej sytuacji są specjaliści, ale oprócz tego nieoceniona pozostaje też pomoc rodziny i przyjaciół.

Co my, jako najbliżsi, możemy zrobić, aby ułatwić wyjście z nałogu? Jak pomóc hazardziście ?

Objawy patologicznego hazardu opisałam tutaj:

Kiedy hazard staje się nałogiem

Osoby z otoczenia są często nieświadomymi pomocnikami w graniu i w największym stopniu przyczyniają się do odwlekania decyzji o jego zaprzestaniu lub o zwróceniu się o pomoc. Dlatego niezwykle ważna jest wiedza o tym, jak swoim postępowaniem możemy przyspieszyć zmianę w zachowaniu hazardzisty.

Oto najważniejsze wskazówki:

1. Nigdy nie zapominaj, że hazard jest chorobą przewlekłą, dlatego nie wstydź się o tym rozmawiać i zaakceptuj sam fakt choroby.
2. Hazard, choć może się tak wydawać, nie jest hańbiący dla rodziny, jest chorobą taką samą jak każda inna.
3.  Twoje wsparcie jako bliskiej osoby jest nieocenione dla osoby, która ma problem z hazardem, ale to hazardzista ponosi pełną odpowiedzialność za rozwiązanie tego problemu, nikt za niego tego nie jest w stanie rozwiązać.
4. Wątpliwy sens ma robienie wyrzutów i wdawanie się w kłótnie, szczególnie pod wpływem alkoholu lub silnego wzburzenia emocjonalnego.
5. Wygłaszanie kazań i robienie wykładów również nie ma większego sensu, ponieważ hazardzista racjonalnie rozumie szkody, jakie hazard wyrządza mu w życiu, on ma jednak znaczną trudność w kontrolowaniu wszelkich zachowań związanych z graniem.
6. Używanie szantażu, np. “gdybyś mnie naprawdę kochał, to byś nie grał” niewiele zmieni, a jedynie zwiększy poczucie winy, nie mówimy przecież: “gdybyś mnie naprawdę kochał, to byś się nie przeziębił”.
7. Nie wypowiadaj obietnic ani gróźb, których nie jesteś w stanie spełnić, bo w efekcie hazardzista dojdzie do przekonania, że nasze słowa niewiele znaczą.
8. Zamiast gróźb i wyrzutów lepiej mówić o tym, co się czuje w związku z hazardowym graniem bliskiej osoby, np. “Przerażają mnie twoje długi”, “Boję się, bo nie mam z czego opłacić rachunków, a wszystkie pieniądze wydałam na twoje długi”.
9. Nie chodź z hazardzistą do miejsc, w których uprawia się hazard, nie graj też z nim w jakiekolwiek gry, nie tylko te specyficzne, w które był zaangażowany, ale unikaj wszelkich zajęć, w których podejmujemy ryzyko/rywalizujemy/obstawiamy wynik itd.
10. Bardzo potrzebne jest hazardziście otrzymywanie miłości, wsparcia i zrozumienia podczas podejmowanych prób zaprzestania grania.
11. Pamiętaj, że nawrót choroby jest zawsze możliwy, nie przekreśla on jednak szans na dalsze zdrowienie, a niektóre nawroty mogą pomóc w lepszym zrozumieniu problemu i mogą wzmocnić decyzję o kontynuowaniu rozpoczętej gry.
12. Zwracaj uwagę na zmiany nastroju hazardzisty, szczególnie na smutek i przygnębienie, oraz na wypowiadane przez nią myśli samobójcze, a w takiej sytuacji konieczny może być kontakt z psychologiem lub psychiatrą.

Koniec XX i początek XXI wieku zapoczątkowały erę uzależnień behawioralnych (zwanych też czynnościowymi, są to wszystkie niechemiczne nałogi). Obecnie sporo naszych zachowań przybiera charakter kompulsywny, często nawet patologiczny, a tym samym wpływa niekorzystnie na różne sfery naszego życia. Należy do nich też hazard, ale nie zawsze łatwo jest sobie odpowiedzieć na pytanie: kiedy hazard staje się nałogiem ?

W ostatnich dekadach do znanych nam dobrze od lat uzależnień od substancji psychoaktywnych (alkohol, leki, narkotyki, itd.) dołączyły uzależnienia behawioralne, takie jak np. patologiczny hazard, pracoholizm, seksoholizm, uzależnienie od komputera.

Należy być jednak ostrożnym w używaniu słów “uzależnienie” i “nałóg”, ponieważ ostatnio stały się one dość popularne i zbyt często są wykorzystywane również do opisywania tego, co kiedyś określano jako “hobby”, “pasja”, czyli ulubionych zajęć sprawiających przyjemność i wykonywanych w wolnym czasie.

Jak rozpoznać, kiedy hazard staje się nałogiem ? Patologiczny hazard można rozpoznać wówczas, gdy w okresie ostatniego roku stwierdzono obecność  co najmniej trzech objawów z poniższej listy:

• silna potrzeba lub poczucie przymusu hazardowego grania
• subiektywne przekonanie o istnieniu trudności w kontrolowaniu zachowań związanych z hazardowym graniem, tj. zaburzenie kontroli nad powstrzymywaniem się od grania oraz nad długością czasu poświęcanego na granie hazardowe
• występowanie, przy próbach przerwania lub ograniczenia grania, niepokoju, rozdrażnienia czy gorszego samopoczucia oraz ustępowanie tych stanów z chwilą powrotu do gry
• spędzanie coraz większej ilości czasu na graniu w celu uzyskania zadowolenia czy dobrego samopoczucia, które uprzednio osiągane były w krótszym czasie
• postępujące zaniedbywania alternatywnych źródeł przyjemności lub dotychczasowych zainteresowań na rzecz grania
• kontynuowanie hazardowego grania pomimo szkodliwych następstw (fizycznych, psychicznych i społecznych), o których wiadomo, że mają związek ze spędzaniem czasu na graniu

Do wstępnego zorientowania się w tym, czy istnieje problem hazardu, może się przydać kilka poniższych pytań:

Czy zdarzały się okresy w Twoim życiu, kiedy odczuwałeś konieczność ograniczenia swojego grania?

Czy zdarzało się, że różne osoby z Twojego otoczenia denerwowały Cię uwagami na temat Twojego grania?

Czy zdarzało się, że odczuwałeś wyrzuty sumienia lub wstyd z powodu swojego grania?

Czy zdarzało się, że rano po przebudzeniu pierwsza Twoja myśl dotyczyła zakładów/grania?

Co najmniej jedna/dwie twierdzące odpowiedzi na powyższe pytania może wskazywać na problem hazardu i konieczność poszukania specjalistycznej pomocy psychoterapeutycznej.

Dukla psycholog – Prywatny Gabinet Psychologiczno-Psychoterapeutyczny znajduje się w Ośrodku Zdrowia w Rymanowie (SPGZOZ).

W okolicach miejscowości Dukla psycholog oferuje profesjonalną pomoc psychologiczną. Zapraszam osoby mieszkające w pobliżu miejscowości: Sanok, Brzozów, Krosno, Dukla, Iwonicz, Miejsce Piastowe, Rymanów,

Adres: Ośrodek Zdrowia (Samodzielny Publiczny Gminny Zakład Opieki Zdrowotnej w Rymanowie, SPGZOZ) ul. Piłsudskiego 2 38-480 Rymanów. Budynek Ośrodka Zdrowia znajduje się w pobliżu rynku Rymanowa.

Rejestracja telefoniczna pod numerem telefonu: 697 511 360 lub adresem e-mail: psycholog. rymanow@gmail.com

Prowadzę konsultacje psychologiczne, pomoc psychologiczną i psychoterapię osób dorosłych, młodzieży i dzieci w wieku szkolnym. Oferuję profesjonalne usługi psychologiczne osobom zmagającym się z aktualnymi kryzysami życiowymi oraz zmagającymi się z zaburzeniami lękowymi, depresją, uzależnieniami, zaburzeniami odżywiania, bezsennością, trudnościami w relacjach, zaburzeniami psychosomatycznymi, zaburzeniami stresu potraumatycznego.

Pracuję indywidualnie z osobami dorosłymi, z dziećmi w wieku szkolnym i młodzieżą. W przypadku pomocy psychologicznej osobom niepełnoletnim w trakcie wstępnych konsultacji uczestniczy rodzic, który również w trakcie pracy terapeutycznej ma możliwość konsultowania na bieżąco przebiegu terapii z psychoterapeutą.

Pomoc psychologiczna jest krótkoterminową formą pomocy, skierowaną do osób doświadczających aktualnych kryzysów życiowych, związanych z zewnętrzną sytuacją. Często jest to szczególnie bolesna żałoba, objawy stresu po doświadczeniu lub byciu świadkiem zdarzenia traumatycznego, przewlekła i długoterminowa choroba somatyczna, i inne nagłe trudne zdarzenia życiowe.

Pomoc psychologiczna pozwala na nowo uaktywnić nasze sposoby radzenia sobie, ułatwia zintegrowanie trudnego doświadczenia  z naszym dotychczasowym postrzeganiem siebie i rzeczywistości.

Psychoterapia psychodynamiczna jest długoterminową metodą leczenia różnego rodzaju zaburzeń naszego życia psychicznego, w której, dzięki regularności rozłożonych w czasie spotkań z psychoterapeutą, możliwe jest poznanie przyczyn doświadczanych trudności osadzonych głęboko w strukturze osobowości pacjenta i stopniowe modyfikowanie tych przyczyn z pomocą psychoterapeuty.

Już na początku leczenia i w jego trakcie pacjent jest informowany o niezbędnej aktywnej i zaangażowanej postawie wobec odbywanego leczenia, oraz że sama psychoterapia jednocześnie wymaga wysiłku i cierpliwości, a w zamian daje możliwość zmian naszego samopoczucia na co dzień.

Na czym polega psychoterapia ?

Psychoterapia, choć mówi się o niej więcej niż kiedyś, często bywa mylona z wieloma innymi interwencjami psychologicznymi. Pokutują też nieprawdziwe wyobrażenia dotyczące psychoterapii i samego psychoterapeuty. Zatem: na czym polega psychoterapia? Poniżej znajdą Państwo odpowiedzi na najczęściej zadawane pytanie odnośnie psychoterapii.

Czy psycholog zawsze jest psychoterapeutą? Czy każdy psychoterapeuta musi być psychologiem?

Psycholog to zawód, który można wykonywać po uzyskaniu tytułu magistra psychologii. Tytuł ten uprawnia do prowadzenia pomocy psychologicznej polegającej raczej na szeroko rozumianym wspieraniu, poradnictwie, wspomaganiu rozwoju osób zdrowych, chorych somatycznie lub psychicznie. Nie pozwala jednak na uzyskanie specyficznej wiedzy i umiejętności terapeutycznych, które umożliwiałyby leczenie przyczyn zaburzeń funkcjonowania w sferze psychicznej.

Takie umiejętności daje właśnie tytuł psychoterapeuty, który uzyskuje się w ramach kilkuletniego kształcenia podyplomowego i jednoczesnej praktyki psychoterapeutycznej. Nie każdy psychoterapeuta jest psychologiem, choć stanowią oni większość w tej grupie, wchodzą w nią również często lekarze i pedagodzy.

Na czym polega psychoterapia ?

Psychoterapią bywa określana całość interwencji psychologicznych, choć tak naprawdę jest to metoda leczenia posługująca się specyficznymi technikami. Istnieje wiele modalności, w jakich prowadzona jest psychoterapia. Najważniejsze z nich to: psychoterapia psychodynamiczna, poznawczo-behawioralna, systemowa, humanistyczno-egzystencjalna, Gestalt. Każda z tych modalności kładzie nacisk na inne aspekty zakłóceń funkcjonowania psychicznego, a co za tym idzie, nieco odmienny sposób prowadzenia psychoterapii, odmienne interwencje, role terapeuty i pacjenta.

W każdej modalności bezwzględnie najważniejsze jest zaangażowanie samego pacjenta w sam proces terapii, zawsze zawierany jest kontrakt, podczas którego tłumaczone są jego indywidualne mechanizmy psychiczne leżące u podłoża zaburzenia, cele, zasady i przewidywany czas trwania psychoterapii.

Nieodmiennie psychoterapia jest też procesem rozciągniętym w czasie, w zależności od modalności krótszym lub dłuższym, jednak nigdy proces psychoterapii nie odbędzie się w ciągu kilku spotkań (jest to możliwe jedynie przy niewielkich zakłóceniach sfery psychicznej i wtedy nazywamy to właśnie pomocą psychologiczną).

Czy psychoterapia jest w stanie mi realnie pomóc?

Psychoterapia jest metodą leczenia zaburzeń sfery psychicznej, w której, w zależności od nurtu psychoterapeutycznego, terapeuta posługuje się odmiennymi technikami. Zawsze jednak opiera się na zwiększaniu wiedzy pacjenta na temat jego mechanizmów psychicznych leżących u podłoża leczonego zaburzenia. Dopiero po rozpoznaniu indywidualnych podstaw zaburzeń, co zajmuje niejednokrotnie okres konsultacyjny i początkowy okres terapii, rozpoczyna się praca nad zmianą tych przyczyn przy pomocy psychoterapeuty.

Psychoterapia to metoda leczenia, która jest zatem nam w stanie realnie pomóc. Jest specyficzną rozmową, która wprowadza zmianę.

Warto też zaznaczyć, że poszczególne podejścia w psychoterapii często „specjalizują się” w leczeniu danych grup zaburzeń, np. podejścia psychodynamiczne najczęściej jest stosowane w zaburzeniach nerwicowych, zaburzeniach osobowości, podejście poznawczo-behawioralne w zaburzeniach obsesyjno-kompulsyjnych, izolowanych atakach paniki, fobiach, chorobach afektywnych, podejście systemowe jest metodą z wyboru przy leczeniu dzieci, zaburzeniach odżywiania.

Kiedy psychoterapia jest w stanie mi pomóc?

To, czy psychoterapia będzie nam pomocna, zależy od wielu czynników. Jak już wspomniano, najważniejsze jest zaangażowanie samego pacjenta, bez tego sam proces psychoterapii nigdy nie nastąpi.

Psychoterapia jest ponadto metodą leczenia zaburzeń sfery psychicznej spowodowanych zakłóceniami funkcjonalnymi, a więc nie będzie pomocna przy trudnościach wynikających z organicznych uszkodzeń mózgu (np. otępienia, urazy głowy), zaburzeń gospodarki hormonalnej, itd.

Typowe trudności, w jakich zaleca się podejmowanie psychoterapii, to: nerwice lękowe, depresyjne, depresyjno-lękowe, zaburzenia osobowości, uzależnienia, zaburzenia odżywiania, zaburzenia potraumatyczne. W tych przypadkach najważniejszą metodą leczenia jest właśnie psychoterapia, a wspierająco farmakologia.

Są również grupy chorób sfery psychicznej, w których znaczną rolę w etiologii pełni czynnik biologiczny, tj. schizofrenia, choroba afektywna jednobiegunowa, choroba afektywna dwubiegunowa, zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne – tutaj standardem jest nieodmiennie leczenie farmakologiczne i wspierająco pomoc psychologiczna lub psychoterapia indywidualna lub rodzinna.

Czym się różni depresja u dziecka od depresji u dorosłej osoby?

Podobieństwo między objawami i przebiegiem depresji  w młodym wieku i u osób dorosłych jest spore, ale są również istotne różnice.

Najważniejsze objawy zaburzeń depresyjnych opisałam we wpisie:  Jak rozpoznać objawy depresji ?

Depresja u dziecka i dorosłego – podobieństwa i różnice

U osób młodych, podobnie jak u dorosłych, pojawiają się fizyczne objawy depresji:  spadek łaknienia, problemy ze snem, poczucie utraty energii. Występuje też większość objawów psychologicznych, tj. trudność w koncentracji uwagi, negatywne postrzeganie siebie, świata i przyszłości, zmienność nastroju.

Młodsze osoby częściej jednak twierdzą, że nie odczuwają smutku czy przygnębienia. Mimo to ich zachowanie się zmienia, są bardziej nieprzystępni i drażliwi. Wewnętrzne poczucie beznadziei może być przykrywane wybuchami złości, niszczeniem przedmiotów, nasileniem zachowań buntowniczych.

Często też depresja u dziecka maskowana jest objawami somatycznymi, najczęściej bólami głowy, brzucha lub pleców. W innych przypadkach pierwszymi objawami są samookaleczenia, brak dbałości o wygląd i higienę, unikanie kontaktu z ludźmi. Młody człowiek może też nagle zmienić zainteresowania lub zachowanie, np. nagle pogorszyć swe wyniki w nauce.

Im młodsze dziecko, tym bardziej trudności w sferze psychicznej będą maskowane dolegliwościami somatycznymi. Objawy i przebieg depresji nastolatka będą zatem bardziej zbliżone do objawów depresji osób dorosłych od depresji młodszego dziecka.

U nastolatków rozróżnienie depresji od normalnych dla tego wieku wahań nastroju może sprawiać trudność. Wskazówką może być utrzymujący się znaczny brak radości życia i niska samoocena. Nastolatek z objawami depresji nie potrafi powiedzieć o sobie nic dobrego, nadmiernie obwinia siebie za wszelkie niepowodzenia swoje i bliskich. Sam z siebie nie jest jednak w stanie wykrzesać energii, aby coś zmienić.

W połączeniu z innymi objawami depresji, tj. kłopoty z koncentracją, utrata pewności siebie, a w ciężkich przypadkach również tendencje samobójcze, całościowy obraz zazwyczaj nie stanowi problemu w postawieniu prawidłowej diagnozy.

Depresja u dziecka – zachorowalność i przebieg

Większe ryzyko, że depresja u dziecka wystąpi, pojawia się po nagłej utracie lub traumatycznych doświadczeniach, dokonujących samookaleczeń, wychowujących się w rodzinach skonfliktowanych, po doświadczeniu nadużycia.

U młodych osób, które chorowały na depresję, niestety występuje duże ryzyko, że objawy nawrócą. Z tego powodu bardzo ważne jest rozpoczęcie leczenia – zawsze psychoterapeutycznego, a w zależności od nasilenia objawów często też farmakologicznego.

Jedynie u 10% choroba ustąpi bez leczenia w ciągu 3 miesięcy, a w ciągu roku wyzdrowieje połowa nieleczonych dzieci. Leczenie natomiast skraca długość utrzymywania się objawów oraz zmniejsza ryzyko nawrotów.

Najgroźniejszym powikłaniem depresji u młodych osób są zamiary samobójcze, które są już bezwzględnym wskazaniem do interwencji i rozpoczęcia leczenia.

Sanok psycholog – Prywatny Gabinet Psychologiczno-Psychoterapeutyczny znajduje się w Ośrodku Zdrowia w Rymanowie (SPGZOZ).

W okolicach miejscowości Sanok psycholog oferuje profesjonalną pomoc psychologiczną. Zapraszam osoby mieszkające w pobliżu miejscowości: Sanok, Brzozów, Krosno, Dukla, Iwonicz, Miejsce Piastowe, Rymanów,

Adres: Ośrodek Zdrowia (Samodzielny Publiczny Gminny Zakład Opieki Zdrowotnej w Rymanowie, SPGZOZ) ul. Piłsudskiego 2 38-480 Rymanów. Budynek Ośrodka Zdrowia znajduje się w pobliżu rynku Rymanowa.

Rejestracja telefoniczna pod numerem telefonu: 697 511 360 lub adresem e-mail: psycholog. rymanow@gmail.com

Prowadzę konsultacje psychologiczne, pomoc psychologiczną i psychoterapię osób dorosłych, młodzieży i dzieci w wieku szkolnym. Oferuję profesjonalne usługi psychologiczne osobom zmagającym się z aktualnymi kryzysami życiowymi oraz zmagającymi się z zaburzeniami lękowymi, depresją, uzależnieniami, zaburzeniami odżywiania, bezsennością, trudnościami w relacjach, zaburzeniami psychosomatycznymi, zaburzeniami stresu potraumatycznego.

Pracuję indywidualnie z osobami dorosłymi, z dziećmi w wieku szkolnym i młodzieżą. W przypadku pomocy psychologicznej osobom niepełnoletnim w trakcie wstępnych konsultacji uczestniczy rodzic, który również w trakcie pracy terapeutycznej ma możliwość konsultowania na bieżąco przebiegu terapii z psychoterapeutą.

Pomoc psychologiczna jest krótkoterminową formą pomocy, skierowaną do osób doświadczających aktualnych kryzysów życiowych, związanych z zewnętrzną sytuacją. Często jest to szczególnie bolesna żałoba, objawy stresu po doświadczeniu lub byciu świadkiem zdarzenia traumatycznego, przewlekła i długoterminowa choroba somatyczna, i inne nagłe trudne zdarzenia życiowe.

Pomoc psychologiczna pozwala na nowo uaktywnić nasze sposoby radzenia sobie, ułatwia zintegrowanie trudnego doświadczenia  z naszym dotychczasowym postrzeganiem siebie i rzeczywistości.

Psychoterapia psychodynamiczna jest długoterminową metodą leczenia różnego rodzaju zaburzeń naszego życia psychicznego, w której, dzięki regularności rozłożonych w czasie spotkań z psychoterapeutą, możliwe jest poznanie przyczyn doświadczanych trudności osadzonych głęboko w strukturze osobowości pacjenta i stopniowe modyfikowanie tych przyczyn z pomocą psychoterapeuty.

Już na początku leczenia i w jego trakcie pacjent jest informowany o niezbędnej aktywnej i zaangażowanej postawie wobec odbywanego leczenia, oraz że sama psychoterapia jednocześnie wymaga wysiłku i cierpliwości, a w zamian daje możliwość zmian naszego samopoczucia na co dzień.